Ay Gülesim Geldi #3 - İşsizlikle Başa Çıkamama Yöntemleri

Ne fark ettim biliyor musun? Sabahları henüz ayılmamışken ya da ayılmışım ama afyonun patlamasına şöyle yarım saat falan varken çok daha cesaretli oluyorum. Öfkeli de olabilir bilemedim. Bir anda aydınlanma yaşayıp "Ya ben napıyorum bu ne biçim hayat, neden hep erteliyorum ruhumu beslemeyi, sokayım böyle işe" diye söyleniyorum. Ardından haftasonu ise eşime yönelip " niye evde oturuyoruz lan kalk çıkalım bıktım monotonluktan " diye carlamanın ardından (sabah saat 7 bu arada) gidip bir kahve içiyorum. Kendime gelince de diyorum ki " Eheh amma terör estirdim yine ya"

Bu estirmelerimin altına bir iniyorum bakıyorum ki meğer işsizlik ve ekonomik sıkıntıdanmış. Sonra diyorum " otur aşşağı da şu yazılımı doğru düzgün öğren, ilerde gezersin az daha dayan"..

Dayanıyorum dayanıyorum haftanın 4 günü planlı bir şekilde kod yazarak ve proje geliştirerek geçiriyorsam, kalan 3 günü " Neden beeeenn " diye depresifleşiyorum.


Şimdi üniversite tercih dönemine kaydıralım biraz sohbeti. O zamanlar tabi yönlendiren yok, bilgisayar eve daha lise 1 zamanında girmiş. Onu da "aman bozmayayım sadece msn' ye girip çıkayım" diye kullanıyorum.Araştırma yapayım bilgi edineyim falan yok. Zaten o yıllar ağır depresyon ile geçmiş, lise zamanım leş gibi. Mutlu anım var mı desem yok. Okulun popüler kızları ve çocukları hep ezme peşinde. Lan altı üstü dümdüz bir lise, ne bu Amerikan koleji havaları. Saç baş zaten bildiğin emo. Kendini bir yere koyamıyorsun, ailen dışında kimse seni sevmiyor. Dertleşmek için psikolog kapısı aşındırıyorsun falan. Öyle leşş zamanlar.

Artık tercih zamanı dediğin tek şey şu şehirden bir kurtulayım neresi tutarsa tutsun. Ben Allahtan hangi bölümü tercih ettiysem onu sevdim. Yani kaptırıyorum kendimi hemen adapte oluyorum. Hamam böceği gibi dakikasında uyum sağlarım.Puanım pek çok yere yetiyordu ama ben ne yaptım gittim tercihlerin yerini değiştirip başa kimya yazdım. Gittim güzelce okudum, laboratuvar desen hak getire. Sanki gazetecilik okuyoruz mk. Benim cam erlenleri, büretleri havada çevirip jonglörlük yapmam gerekirken, sınıfta kağıt üstünde mol hesabı yapıyorduk. Nitekim okuldan verim alamadık. Zaten verim alsak ne olur mezun olunca verimin kralını aldık: Babayı yani.

İdeallerle girdiğim üniversiteden "Yerim böyle aşkın ızdırabını. İşe gireyim de öğrenirim laboratuvar işlerini" diyerek mezun oldum. Gittiğim 12.iş görüşmesinden sonra bunun böyle olmadığını anladım. Çağırıp dalga geçenler mi dersin, biz aslında depo elemanı erkek arıyorduk siz niye geldiniz diyenler mi dersin. O fabrika mı güzel bu fabrika mı güzel diye at yarıştıran İk personeli mi dersin. Ayy yazarken bile fenalık geldi

Ben böyle 1 sene boyunca işsiz kalıp açıktan bir bölüm daha patlatayım boş durmayayım bari dedim. Gittim açıköğretim bölümünü de bitirdim. Üstüne gittim kurstan finans programları eğitimi de aldım. Hahh dedim tamam artık olur. Her fabrikanın kimyacıya ihtiyacı yok ama her işletmenin finansçıya ihtiyacı vardır. Nahh vardır. Yokmuş meğer. 1 sene kadar da bunun işsizliğini çektikten sonra bari dedim ingilizcemi geliştireyim.

Sims oynayarak öğrenmiştik zamanında, sonra Bbc ile devam etmiştik. Kurslar, birebir diyaloglar falan derken Toefl' a girerim bari diye hazırlanıp, fiyatlarından dolayı Yds' ye girdim. Nasılsa dedim alırlar bir yere sonuçta İngiliççe. Tabi bir yandan mağazalara, fabrikalara, her yere ve her şeye başvuruyorum, ara ara görüşmelere gidiyorum falan.

Yds' de istediğim sonucu alamayınca binbir küfürle bir yandan iş arıyorum bir yandan evde kendimi geliştirmeye çalışıyorum, dedim bu böyle olmayacak. "Otur bi aşağıya. Şööyle bir düşün aslında senin istediğin ne. Birbirinden alakasız bölümler okudun, işsiz kaldın, mesleklerinden soğudun. Bak bakalım ne istiyorsun." Tabi bir yandan geleceğin meslekleri nelerdir diye araştırıyorum. O kadar da özverili bir araştırma olmadı tabi. Sonrasında dedim "Tamam, benim bilgisayar bilimlerine ilgim var. Zaten hep demez miydim keşke Shazam uygulamasını ben yapmış olsaydım ya da Instagramı ya da Youtube' u. Ben kamera karşısı sevmem, insanlar benim yaptığım şey sayesinde medyada var olmalılar. Altyapı ilgimi çekiyor, karışık bağlantılar, algoritma, sızma testleri, siber güvenlik. Bunları öğrenmek istiyorum " dedim çıktım yeni bir yola.

Oyun yapımı ile ilgilendim ardından C# programlama dilini öğrendim sonra vazgeçtim, dedim Java öğreneceğim. Yaklaşık 8 ay önce Java' yı öğrenmeye başladım.. Bir yandan robotik kodlama kursuna gittim, yarışmaya katıldık ekiple, derece aldık falan derken bir iç huzuru yaşamaya başladım. Sanki böyle yıllardır kayıp olan bir puzzle parçasını bulmuş gibi... Ve inanır mısın gerçekten ne istediğimi 30 yaşında keşfetmiş olmak, "geç mi kaldım " hissini sık sık yaşatıyor ama #şükürmoment demeden de geçemiyorsun.. Bir yandan da ekonomik olarak sıkıntılı bir dönemdeyiz ülkecek malum. Bir de üstüne kirada otur, eve erzak mı alsam yoksa denize gidip yüzsem mi diye birinden birini tercih etme durumu kal. Bunlar hep darlıyor insanı.

"La bu paraya noliiiiyy ne ara bitti yine, ayın 5' ine çok var, sıçtıkk " şoklarıyla yaşamaya çalışıyoruz. Tam dedim hadi bari bir yere girip çalışayım akşamları yazılıma devam ederim diye tekrar başvurulara başladım. Satış danışmanı ilanına 5600 kişinin başvurduğunu görünce tamam dedim. Sen otur oturduğun yerde yine kafa bulandırma. Çevremdeki 3 kişi daha işsiz. Biri Endüstri Mühendisi, diğeri Çocuk Gelişim mezunu, bir diğeri ise Biyolog. Üçümüzü aynı odaya kapat fırtına yapacak beyin kalmamış, pirinç lapası gibiyiz bu aralar.. Ama geçecek.. İnanıyoruz..

Geçen hafta İşkura gittik. Cehennem kalabalığı ve hepsi bizim gibi genç. Baya ilginç bölümler öğrendim. Sanayi şehirlerinde işsiz gezen makineciler varken benim hiç şansım yoktu. Biz de Java' dan ilerliyoruz ama hadi bakalım. İnsan ister istemez " ben ne zaman para kazanacağım, bırak gezmeyi etmeyi, hayatı idame ettirmek için lazım kodumunun para denilen kağıt parçası" diye geziyorum bu aralar ortada. Bir de farklı bir şeyle uğraşınca vicdan azabı çekiyorum. " Oğğlum var yaa şimdi bununla uğrasacağına bug' larını çözsen ohooo" diye. Hiç susmuyor bir de..

Bu arada instagramı ellemeyi falan bıraktım. İstisnasız herrrrkeeess tatilde, okyanus kıyısında, denizde, kokteyl içiyorlar, çok eğleniyorlar, havuzlar, partiler, antik kentler.. Gittik biz de gitmedik değil ama geçmişe de takılı kalamıyor ki insan. Hep " ya bir daha hiç bir yere gidemezsek, ben gezi insanıyım kurt gibiyim, açık arazileri keşfetmem lazım " diye yardırıyorum bu aralar.



Kanalıma abone olmayı ve beğendiysen beğen butonuadhdfshfgs



Öpüyorumm